Meneer / Tafel

‘Ik,’ zeg ik, ‘ben een man en ik ben machtig.’ Glimlachend geniet ik van de geur van mijn huid. Zweet. Ik dobber mijn macht.
Het is als een avondbries in mijn aderen. Mijn bloed verkoelend en verdunnend zodat het sneller stromen kan. Dat is het beeld dat ik zie als ik mijn ogen sluit. Mijn lichaam liggend op een tafel. Een witte tafel. Een glanzend witte tafel. Ik sta ernaast en zie mijzelf. Het vel ontbreekt en blauwe aderen koelen af, dampend in de avondbries. De stoom duidelijk zichtbaar in het gele licht van twee witte lampen. Soms lekt mijn bloed glimmend rood op de glanzend witte tafel. Als ik genoeg gekoeld ben, vouw ik mijn huid weer terug. Ik ben compleet en sta weer op. Deze droom heb ik bijna elke nacht.
Als ik dan wakker wordt en naar mijn keuken loop, zie ik daar die tafel.Heerlijk is dat, het geheim dat, de tafel en ik delen. Ik voel me sterk.
Ik ben een man en ik voel mij machtig.
Het liefst zit ik aan de tafel, aan het hoofdeinde van de glanzend witte tafel. Achter mij het aanrecht en het raam. Iedere ochtend leg ik mijn handen op de glanzend witte tafel. Lang. De warmte van mijn handen maakt kleine, natte kringetjes rond mijn vingers. Ik condenseer. Dan leg ik mijn hoofd op de glanzende tafel. Ze heerlijk koel. Met mijn oor luister ik ingespannen naar haar zuchten. Ze verlangt naar mij! Naar mijn aanraking! Ik voel haar zachtjes trillen. De korte haartjes van mijn baard kietelen over haar glanzende oppervlak. Ik glimlach en til langzaam mijn rechterhand op. Plots, als ze het niet verwacht, sla ik met mijn vlakke hand op de tafel! Op het glanzend wit! Ze schreeuwt! De tafel schreeuwt en ik schreeuw terug! ‘RAAAA!’ doe ik. Ik houd van de tafel! ‘RAAAA!’ doe ik nog een keer. Dan laat ik mij op mijn buik op de tafel glijden en klem me stevig aan haar vast. Ze wordt stil onder mijn druk en ze maakt mijn ogen zwaar.